กฎหมายกำหนดให้ลาป่วยได้เท่าที่ป่วยจริง แต่ลาป่วยบ่อยก็เลิกจ้างได้ แต่ได้ค่าชดเชย

ลูกจ้างป่วยเป็นมะเร็งลำใส้ใหญ่ ลางานเกินกว่าปีละ 60 วัน ถือว่าเป็นการหย่อนสมรรถภาพในการทำงานตามระเบียบ นายจ้างเลิกจ้างได้ ถือว่าเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม (คำพิพากษาฎีกาที่ 3634/2525)

ลูกจ้างทำงานเป็นหัวหน้าพนักงานขาย ต้องควบคุมดูแลพนักงานขายในการจำหน่ายสินค้าเพื่อหารายได้ให้แก่นายจ้าง แต่ลูกจ้างกลับลาป่วยทั้งเดือนไม่ได้มาทำงานเลย ย่อมก่อให้เกิดความเสียหายแก่นายจ้าง ถือว่าลูกจ้างหย่อนสมรรถภาพในการทำงาน การที่นายจ้างเลิกจ้างด้วยเหตุดังกล่าวจึงเป็นการเลิกจ้างที่มีเหตุอันสมควร มิใช่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าเสียหาย (คำพิพากษาฎีกาที่ 724/2549)

ลูกจ้างป่วยเป็นโรคเบาหวานจนไม่สามารถทำงานในหน้าที่คนขับรถได้ โดยไม่อาจคาดหมายได้ว่าลูกจ้างจะหายหรือไม่ และไม่มีตำแหน่งงานอื่นที่เหมาะสมให้ทำ นายจ้างเลิกจ้างได้ ถือว่าเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม

ลูกจ้างเข้าทำงานได้ 2 เดือน ลาป่วยทุกเดือน ๆ ละ 1 ถึง 8 วัน เรื่อยมา ถือว่าลูกจ้างเจ็บป่วยจนหย่อนสมรรถภาพในการทำงานนายจ้างเลิกจ้างได้ ไม่ถือว่าเป็นการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม(คำพิพากษาฎีกาที่ 2600/2529

ลูกจ้างเคยลาป่วย 34 วัน ต่อมายังลาป่วยบ่อย ๆ เป็นประจำทุกเดือน แสดงว่าลูกจ้างสุขภาพไม่ดี ไม่สามารถตรากตรำทำงานในหน้าที่คนขับรถได้ นายจ้างจึงเลิกจ้างได้ เป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม (คำพิพากษาฎีกาที่ 1021/2531)

ลูกจ้างทำงานด้วยความประมาทเลินเล่อ เป็นเหตุให้สูญเสียสมรรถภาพร่างกาย จนทำงานให้แก่นายจ้างไม่ได้ แม้การประสบอุบัติเหตุจะน่าเห็นใจเพียงใด การเลิกจ้างก็เป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม (คำพิพากษาฎีกาที่ 4855/2530)

ลูกจ้างป่วยเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง เลิกจ้างได้ เป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม (คำพิพากษาฎีกาที่ 3131/2525)

การเจ็บป่วยจึงเป็นเรื่องที่นายจ้างไมไ่ด้ "ความสามารถ" หรือ "แรงงาน" ของลูกจ้างเพื่อ "ต่างตอบแทน" กับค่าจ้าง การเลิกจ้างจึง "มีเหตุ" ที่ "สมควรและเหมาะสม"

สามารถอ่านบทความน่าสนใจอื่นๆได้ ที่นี่ คลิ๊ก!

ที่มา : กฎหมายแรงงาน